Ubogi Dżepetto z kawałka drewna wystrugał zabawną figurkę z długim nosem, nazwał ją Pinokio i wkrótce pokochał jak własnego syna. Pajac nie miał jednak serca, więc nie potrafił odwdzięczyć się staruszkowi za jego dobroć, stale przysparzając mu zmartwień i kłopotów. Na kanwie klasycznej fabuły, zachowując główne jej wątki, Zbigniew Głowacki napisał sztukę odwołującą się do wyobraźni dzisiejszego widza. Bohaterowie bajki mówią językiem współczesnym, używając zwrotów i pojęć obecnych w szkole, w sklepie czy na ulicy. Dzięki temu dialog jest nośny, dynamiczny, a bajkowe postaci bliższe są młodym widzom. Autor nie zapomina przy tym o podstawowym przesłaniu zamkniętym – jak u Collodiego – w słowach: „Kiedy niegrzeczne dzieci stają się dobrymi, otrzymują wielką moc działającą tak, że nie tylko one same, ale nawet wnętrza ich domów przybierają nowy, uśmiechnięty wygląd”. W przedstawieniu wykorzystano różne formy inscenizacji: grę w żywym planie, w masce, elementy komedii dell’arte oraz różne rodzaje lalek, od pacynki do marionetki.