Jędrzej Wowro, ludowy gawędziarz i rzeźbiarz, mieszkający we wsi pod Wadowicami, postrzegał świat naiwnie, ale radośnie. Wierzył, iż wszyscy święci, zarówno Jezus i Maryja narodzili się w jego rodzinnej wsi. Świętych personifikował w rzeźbach i gawędach, nadając im rysy swoich sąsiadów i snuł o nich opowieści odbiegające od prawd głoszonych w kazaniach księdza proboszcza. Gawędy świątkarza spisał etnograf Tadeusz Seweryn a ich adaptacji scenicznej dokonał Jan Wilkowski. Tak powstał pełen ciepła i humoru spektakl, w którym żywoty świętych postrzegane są w radosny sposób, charakterystyczny dla sztuki góralskiej.